|
| I wyprawa krzyżowa 1096-1099 |
Przyczyn krucjat należy szukać zarówno w wydarzeniach politycznych jak ruchach i sytuacji społeczno-gospodarczej ówczesnej Europy. Szybki rozwój nowego państwa tureckich Seldżuków, spowodował, że muzułmanie przejęli kontrolę nad całym Bliskim Wschodem, łącznie ze świętym miastem dla chrześcijan Jerozolimą. Państwo Seldżuków uległo jednak wkrótce rozpadowi po wojnie z Bizancjum ale armia bizantyjska była w całkowitej rozsypce, a skarbiec cesarstwa świecił pustkami. Wydarzenia te dały papieżowi Urbanowi II i cesarzowi Bizancjum Aleksemu I powody do ogłoszenia wspólnej krucjaty w celu odbicia utraconych terenów i przejęcia kontroli nad Jerozolimą. W 1095 roku Urban II ogłosił oficjalnie rozpoczęcie krucjaty. Zrobił to w czasie końcowego przemówienia podczas synodu w Clermont. Wywołało to entuzjazm słuchaczy, zaraz po tym wybrano też znak krucjat – czerwony krzyż.
W skład wyprawy wchodzili w większości rycerze frankońscy i normańscy z licznymi chorągwiami. Ze znanych panów średniowiecznej Europy można wymienić Rajmunda z Tuluzy, Boemunda z Tarentu Norman, Godfryda z Bouillon. Ponadto liczne były oddziały pieszych mieszczan z terenu dzisiejszej Francji i Włoch oraz rycerstwo Niemiec i Anglii.
Po spędzeniu roku pod Konstantynopolem armia krzyżowców została przeprawiona statkami bizantyjskimi i weneckimi na azjatycki brzeg, po czym rozpoczęła przemarsz przez Sułtanat Rum. W czerwcu dotarła pod Nikeę, którą po krótkim oblężeniu niemal zdobyła, jednak jeszcze przed zdobyciem jej mieszkańcy poddali się cesarzowi Bizancjum. Zajęcie Nikei zmusiło sułtana Kilidż Arslana do reakcji. 1 lipca doszło do bitwy pod Doryleum, w której siły krzyżowców tylko dzięki fanatycznej wręcz postawie rozgromiły Turków, jednak kosztem ogromnych strat własnych. Po bitwie droga przez Anatolię stała już otworem a siły krzyżowców podzieliły się. Część armii stoczyła bitwę o miasto Antiochii dokonując tam masakry mieszkańców. Po zajęciu miasta i odparciu kontrataków Seldżuków krzyżowcy szybko przemaszerowali przez Palestynę i dotarli pod mury Jerozolimy. Dzięki temu, że mury nie zostały do końca odbudowane po poprzednim zdobyciu miasta przez Chorezmijczyków oraz dość szczupłej załodze obronnej, krzyżowcom udało się dość szybko zdobyć miasto. Po zwycięstwie nastąpiła krwawa rzeź. Z żołnierzy ocaleli jedynie ci, którzy poddali się Rajmundowi z Tuluzy. Zabito także 40 tysięcy zwykłych mieszkańców miasta, muzułmanów i żydów. Kilka dni po bitwie Gotfryd z Bouillon został wybrany władcą miasta. Gotfryd nie zgodził się przyjąć tytułu króla, gdyż dałby się koronować mi mieście w którym "koronowano" Jezusa, i był tytułowany odtąd Advocatus sancti sepulchri - Obrońcą Grobu Świętego, niemniej wybór ten stanowił początek nowego państwa w Palestynie Królestwa Jerozolimskiego. Pośpiesznie utworzona armia turecka nie zmieniła sytuacji w Palestynie. Tak oto skończyła się I wyprawa krzyżowa
|
|
