|
| IV wyprawa krzyżowa 1202-1204 |
Krótko po przejęciu tronu stolicy apostolskiej zwołał papież Inocenty III nową krucjatę w roku 1198. Gestem tym chciał pokazać, że władza papieska stoi ponad władzami świeckimi. Wysłannicy papiescy udali się do Wenecji w celu najęcia floty. Zaraz po podpisaniu układu z Wenecją przyszłą krucjatę spotkało pierwsze niepowodzenie w 1201 zmarł hrabia Tybald z Szampanii, jej naturalny przywódca. Dwóch proszonych o to feudałów odmówiło podjęcia przywództwa, dopiero na początku września 1201 przyjął ten obowiązek markiz Bonifacy z Montferratu, pochodzący z rodziny znanej już z udziału w poprzednich krucjatach. Jednakże ze wzglądu na małą liczbę krzyżowców brakuje pieniędzy na transport. Szukając wyjścia z sytuacji doża Enrico Dandolo zaproponował krzyżowcom odroczenie płatności pozostałej części wynagrodzenia dla Wenecjan w zamian za zdobycie dla Wenecji dalmatyńskiego miasta Zadar, które wraz z całą Dalmacją należało do Królestwa Węgier. Tak oto krzyżowcy zaatakowali chrześcijańskie miasto.
W reakcji na ten czyn papież ekskomunikuje krzyżowców. Niedługo później, na ich prośbę, udzielił im rozgrzeszenia, ale tylko Frankom - Wenecjanie pozostali ekskomunikowani, co wytworzyło kuriozalną sytuację, w której część krzyżowców była wyłączona z Kościoła. Na przełomie 1202 i 1203 do Zadaru dotarli posłowie króla Niemiec znanego z wcześniejszych krucjat Filipa Szwabskiego i przedstawili przesłanie swego władcy, który nakłaniał krzyżowców do udzielenia pomocy Aleksemu Angelosowi, następcy tronu bizantyjskiego, który był wtedy on niego odsunięty. Po wielu sporach przywódcy krucjaty przyjęli propozycję Aleksego, to znaczy w zamian za wymienione wyżej korzyści ze strony Aleksego zobowiązali się do zdobycia i przekazania mu Konstantynopola. Narada ta okazała się decydującym punktem w dziejach czwartej krucjaty, ponieważ doprowadziła do ostatecznego zwichrowania jej kierunku - przeciw Bizancjum zamiast przeciw muzułmanom. Do dziś jest sporne, czy, w jakim stopniu i przez kogo decyzja krzyżowców była manipulowana. Posądza się o to Wenecję, papiestwo, a nawet króla niemieckiego, realizujących swoje interesy rękami krzyżowców. Skutkiem tej decyzji było między innymi to, że szeregi zasadniczej części wojska krzyżowego zaczęły stopniowo topnieć, gdyż przeciwnicy awantury konstantynopolitańskiej korzystali z każdej sposobności, by na własną rękę podążać do Palestyny. Ci którzy zostali uderzyli na Konstantynopol.
Szybko zdobyli miasto, ale dali się uwikłać w walkę o tron i w sumie spędzili 2 lata pod miastem czekając na obiecaną przez Aleksego zapłatę. Najbardziej na całym tym zamieszaniu skorzystała Wenecja, bogacąc się i likwidując konkurenta nad Bosforem. |
|
